نشـــان...

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

بدجوری یاد من بندازیش...

خــــــــدایا...

به تـــــو سپردمش...

خوشبختی اش را میخواهــــــــم...

اما یــــــــــــــه خوهش ازت دارم...

یه روزی...

یه جــــــــایی...

بغل اون غریبـــــــه...

"مســـــــــــت مســـــــــــت"...

بدجوری یاد مــــــــــــــــن بندازیش...

ای خــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدا...

قدر پسرهای خوب رو بدونید...

پسرایـی هستـن کـه...

           ابروهاشون فابریک خودشونـه...

           صدای خنده هاشون تو خیابون نمیپیچـه...

           همونایی کـه نـه لکسوز دارن نـه کمـری...

           شلواراشون نـه خیلی براشون بزرگـه نـه خیلی کوچیک...

اما...

           مـرام دارن...

           چشمشون همـه جـا کار نمیکنـه...

           و دنبـال موی بلونـد و چشم آبی نیستـن...

           همونایی کـه هدفشون نیاز جنسی شون نیست...

           و مردونگـــــــی رو به آلتشــــــون نمیبینـــــــــن...

پسرایی کـه...

           پــــُـز نمیـــدن...

           موزیکـ های خارجی رو بـدون معنی کردن حفظ نمیکنـن...

           پاتوق شون مهمونی و شیشـه و انـواع مشروبی جات نیست...

آره رفیــق...

اونایی کـه...

           بی ریــا...

           بـا خــدا...

           مهربون...

           بـا مسؤلیت...

           تیکه کلامشون معرفتـه...

           و آدمـها رو مثـل هـم نمیبینـن...

           آدم میتـونـه بشون تکیـه کنـه...

           کنارشـون آرامـــــــــش داری...

           کنـارش باشی یـا نباشی حواسش بـه بقیـه دختــرا نیست...

این جـور پســرا...

           خیلی مـردن...

           خیلـی تکـن...

           خیلـی خاصـن...

اگـه همچیـن کسی رو داریـن اذیتـش نکنیـن...

ازش ایــراد نگیریـن...

تــرکش نکنیـن ...

           خیلی شوخـن و جنگولک بازی در میــارن ولی احساس شــون قویــه...

           آه کـه بکشـن خــــــــــــــــــــــــدا دنیـا رو واسشون زیــر و رو میکنـه...

پس قدرشو بدونین...

دمش گرم، باران رو میگم!

دمش گرم...

باران را میگویم...

به شانه ام زد و گفت خسته شدی...

امروز را تو استراحت کن...

من بجایت می بارم... 

زندگی شاید همین است...

بی اراده بودن در چشمانش موج می زند، از نگاه سردش می توان فهمید که دیگر انگیزه ای برای ادامه دادن ندارد...

لبخند می زند ،

                  اما کافیست کمی دقیق تر به چهره اش بنگری ، درخواهی یافت که این لبخند تلخ ، چسبی است که بر لبانش چسبانده است...

هم صحبتش که میشوی جز امید و آرزو نمی گوید ، اما تو چه میدانی که در دلش چه می گذرد!!!

          آخرین جمله ای که از او شنیدم این بود :

                            هی فلانی!

زندگی شاید همین است.....